VESEVUS

VESEVUS

qui et Vesvius et Vesuvius, mons celeberrimus, et ignivomus Campaniae Nolae vicinus, inter Neapolim et Stabias 8. mill. pass. agros habens mirae fertilitatis praeterquam in solo cacumine, ubi planitiem habet magnam, fructum omnino nullam ferentem. Constatenim hunc montem saepius arsisse; numquam tamen vehementius, quam imperante Titô: quô tempore erumpens ex eo ignis, et vicinas regiones latissime populatus est, et Plinium.

Naturalis historiae sciptorem, qui cognoscendi cupiditate eo se contulerat, fumô flammisque enecavit, quâ de re vide epistolam 16. Plinii Iunioris ad Corn. Tacitum, l. 6. Galenus, de Methodo medendi, l. 5. Ο῎ν λόφον ἔν τε τοῖς συγγράμμασιν οἱ παλανοὶ Π῾ωμαῖοι καὶ τω νῦν οἱ ἀκριβέςτεροι Βεσούβιον ὀνομάξουσι. τὸ δὲ ἔνδοξόν τε καὶ νέον ὄνομα τȏυ λόφου Βέσβιον. Primum quidem Romani fecêre Vesevus.

Qualis apud Cumas locus est, montemque Vesevum, etc.

Virg. l. 4. Γεώργικῶν, v. 224.

Talem dives arat Capua, et vivina Veseve

Ora iugo. ----- -----

Val. Flaccus, l. 4. Α᾿ργοναυτικῶν, v. 507.

Sic ubi praerupti tonuit cum forte Vesevi

Hesperiae letalis apex.

Silius, l. 12. v. 152.

Monstrantur Veseva iuga. ----- -----

Stat. l. 4. Sylv. 8. v. 4.

Tertia iam soboles, procerum tibi nobile vulgus

Crescit, et insani solatur damna Vesevi.

Auson. Idyll. 10. v. 210.

Perque vaporiferi graditur vineta Vesevi.

At Graeci videntur postea fecisse Βέσβιος, i. e. Vesbius, sive Vesvius; quos Romani etiam secuti sunt. Columella, l. 10. v. 133.

Fontibus et Stabiae celebres et Vesvia rura.

Silius, l. 17. v. 598.

Evomuit pastos per saecula Vesvius ignes.

Stat. l. 4. Silv. 4. v. 79.

----- Fractas ubi Vesbius egerit iras

Aemula Trinacriis volvens incendia flammis.

Martial. l. 4. Epigr. 44.

Hic est Pampineis viridis modo Vesvius umbris.

Incendia eius crebra fuêre variis temporibus. Diodorus, l. 4. Ω᾿νομᾶςθαι δὲ καὶ τὸ πεδίον τοῦτο Φλεγραῖον ὐπὸ τȏυ λόφου τὸν παλαιὸν πῦρ εν φυσῶντος, καλεῖται δὲ ὁ τὀπος Οὐέσβιος. Naturam eius describit Strabo, l. 5. Γ῾πέρκειται δὲ τω Τόπων τούτων ὄρος τὸ Ο᾿υεσούβιον, ἀγροῖς περιοικούμενον παγχάλοις, πλην` τῆς κορυφῆς, αὕτη δ᾿ ἐπίπεδος μὲν πολὺ μέρος ἐςτὶν, ἄκαρπος δ᾿ ὅλη. Xiphilinus ex Dione, Καὶ αὐτοῦ τὰ μὲν ἄκρα καὶ δένδρα καὶ ἀμπέλους πολλὰς ἔχει, ὁ δὲ κύκλος ἀνεῖται τῷ πυρὶ, καὶ ἀναδίδωσι τῆς μὲν ἡμέρας καπνὸν, τῆς δὲ νυκτὸς φλόγα. Vide Senec. Nat. Qu. l. 6. c. 1. Hodie monte di Somma, in provinc. Terrae laboris; alias vitibus generosis magna ex parte consitus et peramoenus, nunc plane incultus est, propter crebra incendia. A. C. 1632. enim sic aestuavit, ut calamitatem ultimam Neapolis exspectaret. Vide et Recupitum, de Incendiis eius. Nic. Lloydius.